เราเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง...
เรามีความหวัง และ เราก็มีความฝัน...
ชีวิตทุกชีวิตต้องก้าวไปข้างหน้า ไม่มีใครสามารถเดินย้อนกลับไปในอดีต
เวลาที่ผ่านไปทุกวินาที
เวลาที่ผ่านไปทุกวินาที
คือ อนาคต
คือ การเดินทาง
คือ การเปลี่ยนแปลงที่เรา้ล้วนประสบพบเจอ
เราคาดหวังอยากจะเจอแต่สิ่งที่ดี ๆ ในวันข้างหน้าและอยากเป็นในสิ่งที่เราฝัน
....ฝันของเรายังไม่เกิดขึ้นจริง ยังเป็นเพียงการวาดภาพในจินตนาการ....
ช่วงอนุบาล...เราจำไม่ได้ว่าเรา..ฝัน..อยากจะเป็นอะไร
เราจำไม่ได้ว่าเราใช้ชีวิตช่วงนั้นยังไง
. . . เ ลื อ น ล า ง. . .
ช่วงประถม..เราจำได้ว่าเราอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ แต่แปลกนะเรากลับไม่ได้ทำอะไรเกี่ยว
กับวิทยาศาสตร์เลย
เราเคยได้รางวัลจากการประกวดวาดภาพ การประกวดคัดลายมือ
การแข่งขันทางคอมพิวเตอร์
การแข่งขันทางคอมพิวเตอร์
เราเคยได้ไปแข่งทักษะวิชาภาษาไทย
เราเคยประกวดเต้น รำ เราแสดงบนเวทีบ่อยมาก
เราเคยเป็นคฑากรของโรงเรียนด้วย (อิอิ ไม่น่าเชื่อหล่ะซิ) เรายังจำความรู้สึกนั้นได้
ตอนที่เราเดินเข้าสนามมีพิธีกรประกาศชื่อเราว่าเราเป็นคฑากรของโรงเรียน หัวใจเราพองโตมาก
(แอบภูมิใจ)
ตอนที่เราเดินเข้าสนามมีพิธีกรประกาศชื่อเราว่าเราเป็นคฑากรของโรงเรียน หัวใจเราพองโตมาก
(แอบภูมิใจ)
...... ยังคิดอยู่ตอนนี้เลยว่ามันแปลกดีนะเพราะตั้งแต่เราเข้ามัธยมเราไม่ได้ทำสิ่งเหล่านั้นเลย......
ช่วงมัธยมต้น...เราเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนมหาวชิราวุธ อาจเป็นเพราะดวง
เพราะฟ้าประทานหรือเพราะฟลุก (เอ๊ะ ! มันก็คล้ายๆกันนะ) แต่เราดีใจและภูมิใจ
เป็นที่สุด!!
เพราะฟ้าประทานหรือเพราะฟลุก (เอ๊ะ ! มันก็คล้ายๆกันนะ) แต่เราดีใจและภูมิใจ
เป็นที่สุด!!
เราเข้ามาเป็นเด็กธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่มีความสามารถพิเศษ ไม่มีกิจกรรม ใช้ชีวิต
ในโรงเรียน เพื่อเรียนหนังสือ กลับบ้านทำการบ้าน อาบน้ำแล้วก็เข้านอน เวลาโรงเรียนมี
กิจกรรมก็เข้า ร่วมกิจกรรมเหมือนกับเพื่อนๆคนอื่น
ในโรงเรียน เพื่อเรียนหนังสือ กลับบ้านทำการบ้าน อาบน้ำแล้วก็เข้านอน เวลาโรงเรียนมี
กิจกรรมก็เข้า ร่วมกิจกรรมเหมือนกับเพื่อนๆคนอื่น
แต่แล้ว...เราก็ได้เจอกับ"ครูอุ๋ย" (ม.2)และ "ศิลปะ" ชีวิตของเรา จึงเริ่มเปลี่ยน
เราเริ่มรู้สึกว่าเรามีความสามารถเป็นของตัวเอง เราได้ประกวดวาดภาพ
เราได้เข้าค่ายศิลปะ เราได้ทำงานเพื่อโรงเรียน เราได้นอนโรงเรียน เราทำบางอย่าง
ด้วยตัวเองได้โดยที่ไม่ต้องมีพ่อกับแม่อยู่ข้างๆ
ด้วยตัวเองได้โดยที่ไม่ต้องมีพ่อกับแม่อยู่ข้างๆ
และ
เราก็ได้เข้าร่วมเป็นสมาชิกชมรมศิลปะมหาวชิราวุธ
ได้ลองทำทุกอย่างที่คิดว่า ถ้าเราไม่ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชมรม
ชีวิตนี้เราก็คงไม่ได้ทำแน่ๆเลย
ช่วงมัธยมปลาย...เราเข้าเรียนสายวิทย์-คณิต ชีวิตก็เปลี่ยนไปอีกแบบ จากที่มีเวลาเหลือเฟือ
ให้เล่นสนุก ก็ต้องเอาเวลามาอ่านหนังสือเพื่อสอบ เกรดเฉลี่ยที่คิดว่าเยอะตอนม.ต้น
ทำไมตอนนี้ถึงได้มายากแสนเข็ญ
วิชาเคมี วิชาฟิสิกส์ นี้หรอ?ที่นักวิทยาศาสตร์เค้าเรียนกัน
ทำไมเราไม่มีความสุข ทำไมเราต้องเครียด
เราเรียนวิชาพวกนี้ไปทำไม เราเอาไปใช้ในชีวิตได้ยังไง เอาไปใช้ได้หรอ?
?????????
หลากหลายคำถามพรั่งพรูเข้ามาในความคิด
หลากหลายคำถามพรั่งพรูเข้ามาในความคิด
...บางที เคมี ฟิสิกส์ อาจไม่ใช่เราแล้วหล่ะ
แล้วอะไรล่ะที่ใช่เรา??
แต่เรามีความสุขเวลาได้จับดินสอวาดรูป ได้จับพู่กันละเลงสีบนหน้ากระดาษ
และก็ตกใจบ้างที่สีกระเด็นมาติดเสื้อ 55+
อีกอย่างหนึ่งที่เราค้นพบ เราชอบที่จะใช้คอม ตัดต่อ ตกแต่งอะไรต่างๆ เราชอบลอง
เครื่องมือในโปรแกรม เราไม่เบื่อที่จะนั่งหน้าคอมแล้วลองไปเรื่อยๆ เราชอบตอนทดลองนี้แหละ
แก้ไปเรื่อยๆมันสนุกดี แล้วก็ตื่นเต้น โอ้โห อลังการ วะวะว้าวทุกครั้งกับงานที่เห็นทางอินเตอร์เน็ต โทรทัศน์ ว่าเค้าทำยังไง เราอยากจะทำเป็นบ้าง
..............................................................................
ชีวิตของเราได้ก้าวเข้ามาร่วมกับ "ศิลปะ" ได้ทำงานกับชาว "ชมรมศิลปะมาวชิราวุธ"
ครอบครัวชมรมที่อบอุ่นและทำให้เรามีความสุขที่สุดเลย !!